Το ιδιοπαθές σύνδρομο χρόνιας κόπωσης χαρακτηρίζεται από γενικευμένη κόπωση, που περιλαμβάνει καθολική αδυναμία εύκολη κούραση διανοητική εξασθένηση εξάμηνης διάρκειας (ή παραπάνω), χωρίς υποκείμενο συγκεκριμένο οργανικό νόσημα.

Τέσσερα ή περισσότερα από τα παρακάτω σημεία εμφανίζονται:

• Διαταραχές της μνήμης και της συγκέντρωσης που δεν προκαλούνται από φάρμακα, αλκοόλ ή ουσίες
• Μυϊκοί πόνοι
• Πόνοι στις αρθρώσεις
• Ύπνος που δεν ξεκουράζει
• Κακουχία μετά από άσκηση
• Εμφάνιση πονοκεφάλου που δεν προϋπήρχε
• Ευαίσθητοι τραχηλικοί ή μασχαλιαίοι λεμφαδένες
• Πονόλαιμος

Συχνά, οι πάσχοντες ή το περιβάλλον τους, αποδίδουν τα συμπτώματά τους σε ψυχολογικά αίτια. Πριν προσέλθουν στο ιατρείο επισκέπτονται ψυχιάτρους, αλλάζουν ψυχιατρικές θεραπευτικές αγωγές ποικίλλουσας βαρύτητας, χωρίς αποτέλεσμα.

Το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης προκαλείται από ένα σύνολο παθολοφυσιολογικών μηχανισμών.

Οι τελευταίες μελέτες αναδεικνύουν την παρουσία φλεγμονής ή ανωμαλίας του ανοσοποιητικού που πυροδοτεί την εμφάνιση του συνδρόμου. Ειδικές λήψεις μαγνητικής τομογραφίας αναδεικνύουν αλλοιώσεις στην λευκή ουσία ιδίως στους πρόσθιους λοβούς των ασθενών. Μελέτες του ιστορικού αναδεικνύουν ταυτόχρονα, μεγαλύτερη συναισθηματική αστάθεια, νευροφυτική ευαισθησία και υψηλότερη πιθανότητα αναφοράς ενός σημαντικού παιδικού τραύματος.

Η σύγχρονη θεραπευτική προσέγγιση χρησιμοποιεί φάρμακα με ολιστικές δράσεις, φάρμακα και διατροφικές παρεμβάσεις σταθεροποίησης του ανοσοποιητικού, συστήματα σταθεροποίησης του νευροφυτικού παράγοντα. Σε ορισμένες περιπτώσεις η παράλληλη ψυχολογική υποστήριξη και ψυχιατρική θεραπεία είναι απαραίτητη.

Μοσχοβάκη Αναστασία
Ιατρός Ειδική Παθολόγος